Obraz ołtarzowy o wymiarach 3,5 x 2 m. namalował Janusz Kulczycki, autor niniejszego artykułu. Przedstawia on postać świętej Jadwigi, stojącej w centralnej części obrazu na tle panoramy dawnego Lubania. Księżna ubrana jest w habit zakonny z narzuconym na plecy płaszczem książęcym, podbitym futrem z gronostaja. W ręku trzyma makietę budowanego kościoła. U bosych stóp Jadwigi widzimy opartą o kolumnę tarczę z pełnym herbem Lubania. U podstawy bocznych kolumn umieściłem też herby powiatu lubańskiego i Śląska. Święta Jadwiga pochodziła z hrabiowskiego rodu Diessen-Andechs w Bawarii. Była córką Bertolda IV i Agnieszki Miśnieńskiej. Wychowywana przez benedyktynki w klasztorze Kitzingen, została starannie wykształcona. W wieku 12 lat została wydana za mąż za księcia śląskiego Henryka I Brodatego. Henryk i Jadwiga stanowili wzorowe małżeństwo. Będąc Niemką, Jadwiga zachowywała wszystkie polskie zwyczaje. Umiała posługiwać się językiem polskim. Prowadziła na szeroką skalę działalność dobroczynną. Po śmierci swego męża zdała rządy i zamknęła się w klasztorze trzebnickim, gdzie zmarła w 1243 roku. Papież Klemens IV kanonizował ją w Viterbo 26 marca 1267 roku. Jadwiga była fundatorką szeregu świątyń i klasztorów na Dolnym Śląsku. Trudno dopatrzyć się jednak jej bezpośrednich związków z Lubaniem, chociaż powiązania pośrednie istnieją, o czym poniżej. W okresie gdy panowała na Śląsku (1190-1243) Lubań, położony na sąsiadujących ze Śląskiem Łużycach, należał do czeskich Przemyślidów. W tym jednak czasie leżący nieopodal śląski Nowogrodziec dzięki fundacji św. Jadwigi wzbogacił się o konwent Sióstr Magdalenek od Pokuty. Do klasztoru tego święta sprowadziła już w roku 1217 z dalekiej Marsylii grupę pięciu mniszek. W roku 1319 w wyniku szczęśliwego zbiegu okoliczności Lubań przeszedł we władanie księcia świdnicko-jaworskiego Henryka I, którego praprababką była św. Jadwiga Śląska (prapradziadkiem był książę Henryk Brodaty). Z przekazów historycznych dowiadujemy się też, że w roku 1319 w konwencie nowogrodzieckich Magdalenek gościł sam Henryk I, który przybył do Nowogrodźca wraz z licznym dworem. Gdy książę znalazł się w Nowogrodźcu i złożył wizytę tamtejszym Magdalenkom, to one wraz z przeoryszą Katarzyną wykorzystały tę sytuację i poprosiły Henryka I o dokonanie nowej fundacji klasztornej w Lubaniu. Książę podjął inicjatywę mniszek i wydał dokument fundacyjny mocujący klasztor lubański w prawnej przestrzeni państwowej księstwa jaworskiego, w którego granicach Lubań pozostawał w latach 1319-1368**. Ze strony Kościoła nowy konwent żeński został zatwierdzony 29 października 1321 roku aktem biskupa miśnieńskiego Wilhelma II, zaś w imieniu kapituły katedralnej w Miśni zaś dyplom zatwierdził proboszcz katedralny Walter. Niebawem do Lubania przybyły mniszki z Nowogrodźca i zaczęły urządzać się w nowym miejscu. Rozpoczęto budowę nowego klasztoru przy kościele farnym pw. Świętej Trójcy, który nieustannie, choć już w innym miejscu, trwa do dnia dzisiejszego.
(Janusz Kulczycki)
* W tym dniu poświęcono również nowy relikwiarz z relikwiami św. Jadwigi Śląskiej.
** Piotr Stefaniak, "Na chwałę Trójcy Świętej. Dzieje klasztoru Sióstr Świętej Marii Magdaleny od Pokuty w Lubaniu 1320-2010", Kraków 2011.
Z dnia: 2013-11-07, Przypisany do: Nr 21(476)